Sterydowo.com

Testoviron to jeden z najbardziej znanych sterydów anabolicznych. Ze względu na bardzo silne działanie anaboliczne a także stosunkowo niewielką(w porównaniu z bardziej zaawansowanymi formami sterydów) cenę oraz dość łatwą dostępność jest popularny zwłaszcza wśród początkujących adeptów kulturystyki, którzy chcą w szybkim czasie oraz przy relatywnie niewielkich kosztach zbudować masę mięśniową. Wśród zaawansowanych kulturystów sterydy zawierające testoviron(występuje on w kilku różnych formach) nie cieszą się zbyt dużą popularnością. Wynika to ze specyfiki jego działania. Jest to anabolik, który co prawda pozwala uzyskać w krótkim czasie wyraźny przyrost masy mięśniowe, jednak nie jest to tak zwana “sucha masa”, jaką budują kulturyści w trakcie przygotowywania się do zawodów sylwetkowych. Testoviron cechuje się przede wszystkim znacznym zwiększaniem retencji wody: wskutek jego stosowania mięśnie stają się po prostu napuchnięte, często występują również znaczne obrzęki(w szczególności dotyczy to łydek). Oprócz tego, do skutków stosowania testovironu zalicza się również spuchnięcie jamy brzusznej. Masa mięśniowa, która powstaje podczas cyklu przyjmowania sterydu anabolicznego znanego pod mianem testovironu nie jest trwała, ponieważ, jak wspominano, jej przyrost wynika przede wszystkim z wyraźnie zwiększonego zatrzymywania wody. Po odstawieniu anaboliku, następuje więc utrata muskulatury. Testoviron nie jest również dobrym anabolikiem na poprawienie definicji mięśni, ich rzeźby oraz twardości. Również przyrost siły w wyniku przyjmowania tej substancji jest bardzo nieznaczny(według niektórych kulturystów pod tym względem testoviron niewiele różni się od najzwyczajniejszej kreatyny). Zasadniczo, Testoviron występuje na polskim rynku w dwóch podstawowych odmianach. Są to enanthat testovironu oraz propionat testovironu. Te dwie formy wykazują znaczące różnice zarówno w zakresie podstawowego działania, jak i możliwych skutków ubocznych. O wiele bardziej popularną, tańszą oraz łatwiej dostępną w polskich warunkach formą testovironu jest enhanat. To właśnie do tej formy odnoszą się opisane powyżej efekty działania. Jeżeli chodzi o skutki uboczne, enhanat testovironu może powodować między innymi znaczące osłabienie libido(a nawet czasową całkowitą bezpłodność), pogorszenie kondycji wątroby(podwyższone wyniki prób wątrobowych), nadciśnienie tętnicze, problemy z sercem a także znaczący spadek wydolności. W przypadku bardziej zaawansowanej formy testovironu, czyli propionatu, działanie jest nieco inne. Nie powoduje on tak dużej retencji wody w mięśniach, nie wykazuje bardziej negatywnego wpływu na wątrobę a także dość mocno stymuluje przyrost siły. Jako że jest to forma testovironu, również, tak samo jak enhanat, propionat testovironu wykazuje silne działanie androgenne, które objawia się najczęściej wymienionymi już powyżej dolegliwościami, takimi jak spadek libido a także zmniejszenie lub całkowite zahamowanie płodności. Różnice pomiędzy enhanatem oraz propionatem testovironu występują również w zakresie długości cyklu, dawkowania a także liczby iniekcji. W przypadku Enhanat testovironu zwyczajowa dawka wynosi od 200 do 600 mg tygodniowo podawane w jednej iniekcji. Wśród bardziej zaawansowanych zawodników często stosowane są wyższe dawki, jednak osobom nie posiadającym bardzo dużego doświadczenie nie jest to polecane(przede wszystkim ze względu na znaczne zwiększenie ryzyka wystąpienia nasilonych objawów ubocznych). Ampułki powinny być przechowywane w miejscu wolnym od światła oraz w temperaturze wynoszącej około 5 stopni. Propionat testovironu standardowo stosuje się dawkę w podobnej wysokości, jednak podawaną co drugi dzień. Tak samo, jak ma to miejsce w przypadku enhanatu, również propionat testovironu powinien być przechowywany z dala od światła.

EPO

Epo, czyli inaczej erytropoetyna to kolejna ze stosunkowo popularnych substancji anabolicznych. Z chemicznego punktu widzenia, epo jest hormonem glikoproteinowym, naturalnie wytwarzanym przez ludzki organizm(nerki). Warto wiedzieć, że EPO nie jest typowym anabolikiem kulturystycznym. Co prawda, substancja ta pozwala uzyskać wyraźny przyrost masy mięśniowej, siły oraz wytrzymałości, jednak w polskich warunkach jest trudno dostępna. Oprócz tego, stosowanie erytropoetyny wiąże się z dość dużym ryzykiem dla zdrowia, przez co kulturyści wolą korzystać z bardziej bezpiecznych form dopingu. Jednocześnie, erytropoetyna wciąż znajduje szerokie zastosowanie w dyscyplinach sportowych o charakterze wytrzymałościowym, w tym przede wszystkim w obrębie kolarstwa. Wynika to z faktu, że EPO posiada bardzo silne właściwości stymulujące proces erytropoezy, czyli wytwarzania czerwonych krwinek. Pozwala to na znaczne zwiększenie wytrzymałości organizmu a także lepsze dotlenienie mięśni podczas wysiłku. Podczas stosowania erytropoetyny należy koniecznie wykonywać regularne badania lekarskie, ze szczególnym uwzględnieniem pomiarów ciśnienia tętniczego. EPO jest środkiem przeznaczonym wyłącznie dla bardzo zaawansowanych kulturystów oraz sportowców pozostających pod stałą opieką wyspecjalizowanych sztabów lekarskich, które na bieżąco monitorują stan organizm oraz zmiany w nim zachodzące. Standardowe dawkowanie EPO to od 25 do 50 j.m na jeden kilogram masy ciała, podzielone na 2 do trzech iniekcji tygodniowo. Iniekcje wykonuje się podskórnie lub dożylnie. W przypadku zawodowych sportowców oraz wysoce zaawansowanych kulturystów często obserwuje się znaczne przekroczenia podanych powyżej dawek, jednak jest to praktyka kategorycznie odradzana osobom, które nie posiadają bardzo dokładnej wiedzy i świadomości własnego organizmu.

Hormon wzrostu

Hormon wzrostu to jedna z najbardziej popularnych a zarazem najbardziej skutecznych form dopingu. Standardowe zastosowanie tego hormonu to działania lecznicze, na przykład w przypadku karłowatości lub stanach bardzo silnego osłabienia organizmu. Obecnie coraz częściej obserwuje się również tendencję do korzystania z krótkoterminowych, kontrolowanych terapii hormonem wzrostu wśród osób w wieku 50-60 lat. Taka terapia, o ile jest przeprowadzona prawidłowo, skutkuje znacznym poprawieniem wydolności, ogólnym wzmocnieniem organizm oraz, oczywiście, wyraźnym przyrostem masy ciała. W kulturystyce hormon wzrostu stosuje się od lat 80 XX wieku. HGH jest uznawany przez kulturystów za jeden z najlepszych, jeżeli nie najlepszy anabolik służący do zwiększenia masy mięśniowej, a także poprawy twardości oraz definicji mięśni. Jednocześnie, hormon wzrostu znacznie ułatwia spalanie tłuszczu, jednocześnie nie powodując ubytków w masie mięśniowej. Między innymi z tego powodu jest obecnie praktycznie standardowy środek stosowany przez kulturystów w fazie przygotowywania się do zawodów. Warto pamiętać, że tzw. właściwe anaboliczne działanie hormonu wzrostu zaczyna się mniej więcej po trzech tygodniach od momentu rozpoczęcia jego stosowania. Przez pierwsze trzy tygodnie cyklu, mięśnie wykazują zwiększoną tendencję do zatrzymywania wody, przez co początkowe efekty mogą wydawać się rozczarowujące. Potem jednak, woda stopniowa znika z mięśni, rozpoczyna się zaś proces kształtowania suchej masy mięśniowej. Widoczny jest również znaczny przyrost siły, poprawa wytrzymałości oraz ogólne polepszenie kondycji organizmu. Aby uzyskać lepsze efekty, hormon wzrostu należy stosować jednocześnie z Testostoronem a także z hormonem tarczycy. Dawkowanie zależy od stanu zaawansowania zawodnika, efektów jakie zamierza się osiągnąć a także podaży substancji przyjmowanych jednocześnie z hormonem wzrostu, a więc testosteronu oraz hormonu tarczycy.